هیییییییییی روزگارر

 

عشقت باید تو بغلت باشه
محکم تو سینه خودت فشارش بدی
تا نفسش بند بیاد
جیغ بکشه
دور خودت بچرخی و بچرخونیش
این قدر بچرخی ... این قدر بچرخونی ... بچرخی ... بچرخونی ... بچرخی ... بچرخونی ...
تا سر هر دوتانو گیج بره پهن شید رو زمین
بعد چشماتونو ببندید
دنیا دور سرتون بچرخه ... بچرخه ... بچرخه ...
بعد خوشحال باشی که چقدر زورت زیاده که تونستی دنیا به این بزرگی رو بچرخونین
دو نفری♥..

اینجوری

 

مرد نباید بپرسه میای؟؟؟؟
باید اینجوری ورداره ببره...
 

....

پسرا تو چند مورد خیلی جذاب میشن :

وقتی عصبی پشت فرمون نشستن
موقع دعوا سر مسایل ناموسی
وقتی سر آبجیشون زور میگن
وقتی مامانشونو میبوسن
وقتی واسه تک دوس دخترشون خواستگار میاد و دپرس میشن
وقتی بخاطر فوتبال از کار وزندگی میوفتن
وقتی بهش میگی دپرسم میگه غلط کردی بیا بغلم ببینم
وقتی تو بغلش اشک میریزی با دستاش صورتتو میگیره میگه دیونه تو منو داریا .

تورو میخام بیشتر از جونم

اگه یه روزی بری از پیشم

بدون تو بخدا دیوونه میشم . . .

تورو میخام بیشتر از جونم

میدونی همیشه من پیش تو میمونم . . .

هرجای دنیا باشی سایه به سایه من پا به پاتم

کسی جاتو توی قلبم نمیگیره،تا ابد عاشقونه من باهاتم . . .

دفتر عشق

دفتر عشـــق كه بسته شـد
دیـدم منــم تــموم شــــــــــــــــــــــــدم
خونـم حـلال ولـی بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدون
به پایه تو حــروم شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
اونیكه عاشـق شده بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــود
بد جوری تو كار تو مونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
برای فاتحه بهــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
حالا باید فاتحه خونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
تــــموم وســـعت دلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو
بـه نـام تـو سنــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد زدم
غــرور لعنتی میگفـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
بازی عشـــــقو بلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
از تــــو گــــله نمیكنــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
از دســـت قــــلبم شاكیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
چــرا گذشتـــم از خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــودم
چــــــــراغ ره تـاریكــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیم
دوسـت ندارم چشمای مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن
فردا بـه آفتاب وا بشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه
چه خوب میشه تصمیم تــــــــــــــــــــــــــــــــو
آخـر مـاجرا بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشه
دسـت و دلت نلــــــــــــــــــــــــرزه
بزن تیر خـــــــــــــــــلاص رو
ازاون كه عاشقـــت بود
بشنواین التماس رو
ــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــــــ
ـــــــــــ
ـــــــ

ن

سعدی مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا		گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را!
باری به چشم احسان در حال ما نظر کن		کز خوان پادشاهان راحت بُوَد گدا را
سلطان که خشم گیرد بر بندگان حضرت		حُکمش رسد ولیکن، حَدّی بود جفا را
من بی تو زندگانی، خود را نمی‌پسندم		کآسایشی نباشد بی دوستان بقا را
چون تشنه جان سپردم آن گه چه سود دارد		آب از دوچشم دادن بر خاک من گیا را؟
حالِ نیازمندی در وصف می‌نیاید		آن گه که بازگردی گوییم ماجرا را
بازآ و جان شیرین از من سِتان به خدمت		دیگر چه برگ باشد درویش بی‌نوا را؟
یا رب! تو آشِنا را مُهلت ده و سلامت		چندان که بازبیند دیدار آشنا را
نَه مُلکِ پادشا را در چشم خوبرویان		وَقعیست ای برادر، نَه زُهد پارسا را
ای کاش برفتادی بُرقَع ز روی لِیلی		تا مُدعی نماندی مجنون مبتلا را
سعدی، قلم به سختی رفتست و نیکبختی		پس هر چه پیشت آید گردن بِنِه قضا را

نظر ببببببببببببببببببببدددددددددددددیییییییییییییییییییییدددددددددددددددددد

دوستان نظر بدید بد نیستها دستم شکست

سوزد مرا سازد مرا

ساقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کند

بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم

غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند

نور سحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد

با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا

وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

بستاند ای سرو سهی! سودای هستی از رهی

یغما کند اندیشه را دور از بد اندیشم کند

رهی معیری

مکتب عشق

هر شب فزاید تاب وتب من

وای از شب من وای از شب من

یا من رسانم لب بر لب او

یا او رساند جان بر لب من

استاد عشقم بنشین و بر خوان

درس محبت در مکتب من

رسم دو رنگی آیین ما نیست

یکرنگ باشد روز و شب من

گفتم رهی را کامشب چه خواهی؟

گفت آنچه خواهد نوشین لب من

رهی معیری

محنت سرای خاک

 من کیستم؟ز مردم دنیا رمیده ای

چون کوهسار، پای به دامن کشیده ای

از سوز دل، چو خرمنِ آتش گرفته ای

وز اشک غم، چو کشتیِ طوفان شکسته ای

چو شام، بی رخ تو، به ماتم نشسته ای

چو صبح ، از غم تو، گریبان دریده ای

سر کن هوای عشق ، که از های و هوی عقل

آزرده ام ، چو گوش نصیحت شنیده ای

رفت از قفای او، دلِ از خود رمیده ام

بی تاب تر از اشکِ به دامن چکیده ای

ما را چو گردباد، ز راحت نصیب نیست

راحت کجا و خاطرِ نا آرمیده ای

بی چاره ای که چاره طلب می کند ز خلق

دارد امیدِ میوه ، ز شاخِ بریده ای

از بس که خون فروچکد از تیغِ آسمان

مانَد شفق به دامنِ در خون کشیده ای

با جان تابناک ، ز محنت سرای خاک

رفتیم همچو قطره ی اشکی ز دیده ای

دردی که بهر جان رهی آفریده اند

یارب مباد، قسمت هیچ آفریده ای

رهی معیری